कोणत्याच नळ्यात

 

- डॉ. सुधीर रा. देवरे

 

अनादी काळापासून

सरपटत चाललोय मी

प्रचंड अस्ताव्यस्त पसारा घेऊन

माझी लांबी रुंदी उंची

मोजता येत नाही मलाच

 

अंगाखांद्यांवर वाढणार्‍या

असंख्य जीव जंतूंचं

संगोपन करत

कुठून निघालो

नि कुठं संपणार

हा आदिम चिंतनाचा प्रवास

माहीत नाही

 

मी माझ्यात मावत नाही

मी तुझ्यात मावत नाही

मी तिच्यात मावत नाही

मी त्याच्यात मावत नाही

अशा अस्ताव्यस्त पसार्‍यात

प्रचंड ताणातला काळजीवाहू मेंदू

प्रचंड प्रेमाचं धडधडणारं हृदय

प्रचंड कामाचं थरकवतं टेन्शन

आणि प्रचंड भेमकावणारी स्वप्न

बठ्ठ्या खुशालींचं विष

माझ्याच बशीत

वझं पेलावं तरी कसं

 

ह्या दीर्घ वळण घेतलेल्या

अवाढव्य पसरलेल्या भिन्नाट

उघड्यावाघड्या एकल्या वाटेत

मला व्यक्‍तायला

हा उलसाच आडवा फौंटन

आणि समोर चिव्वळ पोखरलेला नळा

त्यात मी लोळागोळा 

दपू शकत नाही सलामत

 

माझ्या देहावर बांडगुळणार्‍या

समग्र जिवांचा भनका होईल म्हणून

मी डूकत बसू शकत नाही वेटोळं करून

की फणाही काढू शकत नाही

फुसकारत कोणावरही

 

माझं आख्ख काळंभोर ध्यान

पोकळ अवकाश भरून निळंगार

दोन पावलांच्या जागेत

तिसरा कुठं ठेऊ?

मी दखल घेण्याइतपत

कोणालाच दखात नाही

 

- मी कोणत्याच नळ्यात

मावत नाही!                       

        (‘हंस’ दिवाळी 2020 च्या अंकात प्रकाशित झालेली कविता. कवितेचा इतरत्र वापर करताना कवीच्या नावासह ब्लॉगचा संदर्भ द्यावा ही विनंती.)

    © डॉ. सुधीर रा. देवरे

       ब्लॉगचा पत्ता: http://sudhirdeore29.blogspot.com/